JAKWIR Mas Jon kayadéné Kapér, Sidul, lan Darto bener-bener ngerasa bosen. Wong telu péngin seger-seger. Dudu soal jajanan utawané buah-buahan, tapiné soal dopokan. Uwongé sapa gén saben ketemu maning-maning sing dibahas ora liya masalah ruwed-ruwed sing ndadékna endas mumet. Sawa-sawa adong wong papat temon nang Gazébo pinggir umahé Mas Jon, bahan dopokané masalah politik, soal kawasan Alun-alun Tegal kosih portal sing saiki lagi viral. Adong mikir bab kuwé terusan, pengangen tibané jéngkél gél. Sedeng penguasané sing dilaruhi, ora iya ora embuh. Tetep baé ngejor klowor, angél wuruké. Arané baé mumpung lagi kuwasa, pura-pura ora ngrungu. Asal duwé kekarepan mbangun kawasan kota, diwelingana gén dimenyani ya bléh urusan. Péndéké, wong kuwasa kuwé sagelemé déwék. Nggemboré rakyat mung dijor klowor. Bab kiyé sing ndadékna waduké rakyat kaku déwék!
Bengi kiyé, jakwir-jakwir Mas Jon ora kepéngin crita sing kaya kuwé. Pikirané judeg gawé endas peng-pengan kaya-kaya digempalong garan sapu.
“Jon, bengi kiyé ndopok aja soal sing anteb-andeb. Crita guyonan baé. Wis bosen ngobrol soal politik, ribut-ribut soal portal sing mepeti dalan. Soal kuwé, bén urusané Pengéran Allah. Sebab apa? Warga sekandang bentang pengguna dalan kawasan alun-alun, ora kurang-kurang wis menging, maksa baé penguasané ora ngréwés. Molai bengi kiyé, aja maning-maning ngobrol soal kuwé, ya?” omongé Kapér sing bengi kiyé dadi pembuka omongan, makili jakwir-jakwiré.
Mas Jon ngunjal ambekan krungu omongané Kapér.
“Bener, Jon. Bengi kiyé, dopokan baé bab lucu-lucunan. Énté duwé stok crita lucu, kan?” sambung omongané Darto.
“Akur!” delak Sidul.
Mas Jon nyuled sigarét. Kaya biasané Kapér nyomot rokok saeler dékéné Mas Jon. Sidul kambén Darto ilon-ilon.
“Okém. Bengi kiyé tak critani sing lucu-lucu baé wis!”
Sadurungé Mas Jon mbabar crita, déwéké nyecep inungan téh tubruk.
“Alkisah…” Mas Jon molai mbuka suara. Jakwir-jakwiré njémbréng gobog, siap ngrungokna critané Mas Jon.
“Ning zaman Kerajaan Singasari, ana salah siji plekatik raja kang aran Marnokawirang uripé mlarat baé. Telung puluh taun dadi tukang ngarit suket kanggo makani jaran tunggangané Prabu Singasari, laka robahé.
“Sang Prabu Singasari wafat, diganti putra mahkota kang aran Radén Aria Ogal-agil. Limang taun déwéké nyandang Raja Singasari, Marnokawirang tetep dadi plekatik.
“Weruh nasibé Marnokawirang ngenes kaya kuwé, Sang Raja kemelasen. Déwéké kepéngin ngrubah nasibé Marnokawirang bén aja saumur-umur urip nelangsa dadi tukang ngarit suket. Akhiré Sang Raja Aria Ogal-agil ngundang Kasirin.” Anjog nang kéné kaya biasané Mas Jon ngandeg crita.
“Kasirin kuwé sapa, Jon?” takoné Sidul.
“Kasirin kuwé tukang peték alias ahli nujum.”
“Latané pimén?” sambung Kapér.
“Nang adepané Kasirin, Sang Raja takon; Apa bisa ngrubah nasib menungsa awit urip susah dadi sugih mowak-mawik? Kuwé pitakoné Sang Raja maring Kasirin. Gonéng sang ahli nujum Kasirin, ora dijawab mung déwéké mandeng rainé Marnokawirang sekang kadohen. Let ora suwé, déwéké mujar maring Sang Raja adong nasibé Marnokawirang ora bakal brubah! Balung kéré tetep kéré! Kuwé keputusané Kasirin!”
Jakwir-jakwiré mantuk-mantuk krungu omongané Mas Jon. Sawetara kuwé, Mas Jon terus lanjut crita. Jaré Mas Jon, ning waktu samana Sang Raja ora percaya adong nasibé Marnokawirang ora bisa dirubah. Tapi nang tangané Sang Raja, man sapa baé bisa dirubah.
Sauwisé Kasirin metu saka pertemuan, Sang Raja agé-agé njukut semangka. Buah semangka disigar dadi loro isiné dibuang diganti batangan emas uga berlian. Sauwisé kuwé, sigaran buah semangka ditrapna maning kaya mauné. Semangka sing awité sigar dadi loro wutuh maning kaya mauné.
Teka wayah soré, kaya biasané Marnokwirang pamit balik. Gonéng Sang Raja, déwéké disangoni buah semangka sing isiné emas karo belian.
Seneng nemen Marnokawirang balik diolih-olihi semangka gedé por. Nang tengah dalan, ndilalah ana wong lanang meruhi déwéké nggawa semangka. Wong lanang kuwé ngandeg Marnokawirang kepéncut buah semangkané.
“Man, Paman…, Sampéyan nggawa semangka gedé nemen. Tak tuku enyong ya?”
“Aja. Semangka olih hadiah saka raja.”
“Tulung Man. Bojoné enyong lagi nyidam semangka. Maring ngendi paran nggoléti semangka laka babar blas. Tulung semangkané tak tuku nggo bojoné enyong. Pan njaluk dibayari pira, ora tak anyang!”
Gelisan crita, semangkané diwékena wong lanang kuwé.
“Ha???” Jakwir-jakwiré Mas Jon cangkemé mlongo kabéh.
Ésuké, kaya biasané Marnokawirang tetep nyambut gawé golét suket pakan jaran tunggangané raja. Kagét ora ketulungan Sang Raja weruh déwéké lagi makani jaran. Gonéng Sang Raja déwéké diundang.
“Kawirang! Semangka sing tak méin enyong, pimén?” takoné Sang Raja.
“Wah! Manisé luar biasa Sang Prabu. Manisé bener-bener kaya madu!” jawabé Marnokawirang.
Tangané Sang Prabu ndadak cekalan batuk. Bener nemen omongané Kasirin.
“Huhahahahaha…..” jakwir-jakwiré Mas Jon krungu jawabané Marnokawirang nyekakak ora lumrah. Dasar balung kéré tetep baé kéré! (*)
———-
Lanang Setiawan, penerima hadiah Sastra “Rancagé” uga novelis.
Discussion about this post