BIASANÉ ombér pacétan. Tapi neng bengi kiyé kahanan nang Pos Ronda lagis kemplang. Sing kesanding kur wédang poci karo udud gél. Sidul, Kapér, uga Darto nyadari angger tanggalé tuwa hurung mangsané Mas Jon gajian. Mas Jon déwék mandeng jakwir-jakwiré kemelasen. Paling-paling mung cegak-cekuk nginung téh poci karo cangkemé bas-bus bas-bus udud baé!
“Ngapura sedulur, jobo lagi tilik ibu dadi sandingané kur udud karo téh poci, tapi ‘laka kancané’ sapiring mboran.” Sing dimaksud Mas Jon “Laka Kancané” ora liya istilah tembung “Jajan” utawané “Nyamikan”.
“Kalem baé Jon. Udud karo poci baé nikmat,” omongé Sidul.
“Yaul Dul. Sing penting disyukuri. Ana pacétan apa orané, kowen tetep jakwir paling top!” sambung omongané Kapér.
“Bener Pér. Énté nalar ish!” Darto nimpali omongané Kapér.
“Sikah! Angger ngomong sekamyah-kamyah kowen?” semplak Kapér.
Sidul nyekikik.
“Ora kaya kuwé Pér. Énté aja éwo owh…. “ omongé Darto.
“Wis aja ribut panganan. Ana dipangan, ora nana biasa lah….” Ulaté Sidul kayong ora bombong. Saka cangkemé ngetokena kebul sigarété.
“Nyong tak kloyong sit ya? Tunggu sedélat tak maring warung, tuku kletikan mboran.” Mas Jon pan menyat, Darto nyegah.
“Ora susah, Jon. Aja ngesel-ngeseli. Dénak baé. Kalem gén….”
Dasar pan ora kapiran, ujug-ujug teka wong wadon nggawa baskom marani wong papat.
“Goréngan Mas anget-anget. Menawi kerso kanggo pacétan….” omongé wong wadon sing dodol goréngan. Umuré kira-kira tembé 33 taun. Uwong putih resik, rambuté dawa dirémbyak. Lon-lon déwéké ndalah baskom isi goréngan nang adepané wong papat.
“Alhamdulillah… kebeneran Mba. Goréngané kari pira Mba?” omongé Mas Jon karo nglongok isi baskomé. Nang kono ana goréngan: gedang, bodin, téla, gembur, les-oles, témpé uga tahu poletok. Angger diwilang kira-kira ana 25 biji.
“Ajeng mendet pinten Mas?” takoné sing dodol goréngan.
“Kulo borong mawon pun,” omongé Mas Jon.
Matané sing dodol langsung mandeng maring Mas Jon. Kaya ora percaya, wis jam setengah sanga bengi, ana wong mborong goréngan.
“Njenengan asliné pundi Mba?” ujug-ujug Kapér mbalang pitakonan.
“Kulo asliné Karangdawa, Kelurahan Kejambon, Mas.” Semaur sing dodol.
“Bengi-bengi kaya kiyé njenengan mésih ider?” Ora kalah sét, Sidul mbalang pitakonan.
“Mahklum Mas, kulo urip déwékan. Anak-anaké kulo 3 mégin cilik-cilik. Angger ora nyambi ider goréngan, anjeng tulung sinten? Kepaksa kanggo ngempani laré-laré, ya kados ngéten,” jawabé sing ditakoni karo mbungkus goréngan.
“Lha… Mba’é seliyané dodol goréngan, kerjané ning endi sih? Ngapunten njih Mba? Kulo takén mboten napa-napa njih?” sambung omongané Sidul.
“Kulo niki nyambut ngastané dados guru honoré, Mas. Honor sawulan namung 400 éwu. Kur-kuré cukup kanggé nedo seminggu mpun pragat. Angger kulo mboten nyambi dodolan, laré kulo pripun?”
Krungu omongané kaya kuwé jakwir-jakwiré Mas Jon cep klakep. Ora nyuwara. Sawulan kur olih honor 400 éwu, jelas ora cukup kanggo urip sawulan. Ora kur wong telu sing tiba melas, atiné Mas Jon tibané ngenes. Darto sing jogrogé gedé duwur, matané malah wis merkabak. Bocah siji kiyé pancén angger krungu wong susah, sokan ora kuwatan. Jaré wong Tegal, kuwé sing arané mata yuyu.
“Mpun kulo pendet sedanten, pinten Mba?” takoné Mas Jon.
“Setunggal régané séwu pérak, Mas. Jumlahé selawé. Dados, sedanten 25 éwu.”
“Owh nggi Mba. Sekedap, kulo teng nggriyo disit njih?” Omongé Mas Jon karo rikat manjing njero umah. Ora let suwé balik maring Pos Ronda. Maring sing dodol, déwéké langsung mékena amplop.
“Matur kesuwun Mas. Kulo pamit njih?”
“Sing ati-ati Mba.”
Wong wadon sing dodol goréngan ora suwé pamitan. Kira-kira limang menitan, déwéké balik maning maring Pos Ronda.
“Pripun Mba?” takoné Mas Jon.
“Niki artoné katah sanget, Mas. Limangatus éwu, napa mboten kliru?” omongé wong wadon sing dodol goréngan.
“Mboten. Pancén ngoten Mba,” semauré Mas Jon. Jakwir-jakwiré kamitenggengen. Goréngan 25 iji dibayar 500 éwu.
“Ngapunen Mas. Niki maksudé pripun?” omongé sing dodol goréngan.
“Ngoten Mba. Saniki tanggal 25 Nopémber, kelebuné “Hari Ulang Taun Guru Indonesia”. Enyong karo kanca-kanca rumangsa saged bisa maca lan tulis, jalaran mbektiné guru. Sing arané guru pancén dudu wong hébat Mba? Tapi wong-wong sing hébat lan uripé bisa suksés, sebabé berkat jasané guru. Niku alesan kulo paring arto maring panjenengan. Kulo ikhlas lan mboten wonten maksud nopo-nopo, kejaba mung jasané guru sing ndorong kulo welas asih. Itung-itung kanggé kado pas kebeneran dinten niki lagi Ulang Taun!”
Krungu omongan kaya kuwé, wong wadon sing saben dinané dadi guru honorér tur nyambi dodolan goréngan, matané merkabak. Ora suwé, matané mbrebes mili.
“Matur kesuwun Mas. Tak dongakna, uripé njenengan sedanten mulya lan berkah….”
“Aamiin….” semauré wong papat. (*)
—–
Lanang Setiawan, Seniman dan Penulis Novel.
Discussion about this post