MAS JON pancén kritis. Ngunggah puisi Tegalan nang goup WA Republik Tegalan cukup menggelitik. Sidul, Kapér, uga Darto maca puisi unggahané Mas Jon penasaran por. Isi puisiné Mas Jon kaya kiyé:
Hai Ki Sebayu
Sampéyan duwé peninggalan
wujudé bendungan danawarih
Sampéyan uga dikubur nang danawarih
Pitakonané enyong mung siji
umahé sampéyan nang endi?
Gubug apa magrong-magrong
musti ana tebaté
wong sampéyan pejabat téras
Sung! Kayong ora mlebu nalar
angger sampéyan duwé panggonan!
Kuwé puisiné Mas Jon kang judul “Umahé Sampéyan nang Endi?” sing diunggah nalika jakwir-jakwir Mas Jon siap-siap pan mangkat maring umahé Mas Jon. Sadurungé wong telu mangkat, pikirané pada penasaran. Mung jalaran kepéngin pada genah kabéh, agé-agé wong telu rikat maring umahé Mas Jon.
Gelisan cerita, wong telu anjog nang Gazébo pinggir umah Mas Jon. Panggonan biasa gendu-gendu rasané wong papat. Kaya biasané, Kapér sing ngerasa dadi Penyair Tegalerin langsung mujar pitakonan.
“Pikirané kowen bisa tekan samana adohé, dasaré apa, Jon?”
Kaya biasané Mas Jon kur meneng getem, sadurungé jakwir-jakwiré pada mujar pitakonan.
“Yanu maca puisiné énté, timbul pertayaan. Ide olih puisi kaya kuwé sing sapa?” takoné Darto.
“Wis lah… aja kesuwé. Cacak dijelasna, Jon. Umah Sebayu kuwé nang endi? Bisané laka tebaté? Apa umahé kegusur, apa sengaja diburak?
“Kanggoné enyong, wong jarnéné Sebayu kuwé tokoh Kota Tegal uga Kabupaten Tegal, ilokén laka peninggalan umahé?” omongé Sidul.
Gonéng jakwir-jakwiré, pitakonané Sidul kayong teliti nemen. Ora pranti-prantiné kaya kuwé.
Kaya biasané sadurungé Mas Jon njawabi pitakonan jakwir-jakwiré, tangané ngangkat gelas isi inungan téh tubruk. Sauwisé dicecep rong tegukan, latané nyuled sigarét. Kaya biasané tangané Kapér ndudut rokok saeler dékéné Mas Jon. Jakwir-jakwir pada ilon-ilon.
“Enyong pan takon maring kowen kabéh, endi baé peninggalané Ki Gedé Sebayu?” Mas Jon nglémpar pitakonan.
“Bendungan Danawarih!” semauré Kapér.
“Kaya sing ditulis nang puisiné énté, tebat anané Sebayu kuwé jalaran ana kuburané nang Danawarih!” timpal Darto.
“Saiki enyong pan takon maring kowen kabéh. Bendungan nang Danawari jaréné gawéané Sebayu. Samana uga kuburané ya nang Danawari. Nah! Saiki umahé Sebayu, jaré kowen nang endi panggonané? Jal, digoléti, ana nang endi?”
Kanggo jakwir-jakwir Mas Jon, pitakonan kuwé gawé pikirané pada muter. Ujungé kéder kabéh. Babar blas ora ngerti panggonan umahé Sebayu ana nang endi.
“Nyerah, Jon! Embuh umahé Sebayu persisé nang endi,” omongé Kapér ngerasa kéder. Samana uga Sidul kambén Darto pada nyerah kabéh.
“Wingi nyong takon maring Kang Wibowo, salah siji warga kono sing kebeneran dadi pamong Desa Kalisoka. Jaré déwéké, umahé Sebayu ana nang kawasan Makam Anggawana. Sadurungé kawasan kuwé dibangun Masjid Anggawana, ana tumpukan batu bata. Jaré déwéké, kuwé bekas umahé Sebayu. Mungguhé enyong, jawaban kuwé ora mlebu nalar.”
“Bisané, Jon?” Kapér ngejar jawabané Mas Jon.
“Sebayu gawé bendungan nang Danawarih, dikubur ya nang Danawarih. Sénggané umah Sebayu nang Kalisoka, kuburané musti nang Makam Anggawana, wong umahé mégin nang kawasan Makam Anggawana. Lagian, Anggawana kuwé anaké Sebayu. Atawa, saora-orané bareng karo Radén Purbaya dikubur nang Makam Radén Purbaya. Wong Purbaya kuwé jaréné mantuné Sebayu.
“Kok kuburan Sebayu, misah déwék? Pertama, umahé Sebayu nang lingkungan Desa Kalisoka. Nang kono ana kuburan anaké, uga manbtuné. Tapi nyatané Sebayu dikubur nang Desa Danawarih. Jal, mlebu akal beléh?” Mas Jon nerangna ngalar-ngalar. Jakwir-jakwiré kur manggut-manggut rumangsa penjelasané Mas Jon bener-bener ora ngawur.
“Dadi genahé, umahé Sebayu embuh nang endi!” omongé Mas Jon nutup obrolan. (*)
———-
Lanang Setiawan, Novelis penerima Hadiah Sastra “Rancagé” 2011.
Discussion about this post