BENGI kuwé, utekéwong telu: Kapér, Darto, uga Sidul pada ngesrong. Bisa dikandakna pada compong, onjo-onjonan crita ngablu.
Mung kanggo klompoké Mas Jon, sacompong-compongé pantang ngrasani wong liya. Cekelané, adab karo firman supaya ora nambah-nambah dosa. Sing kaya kuwé, wanta-wantiné Mas Jon maring jakwir-jakwiré.
“Nyong lagi gela, Jon.” omongé Kapér ndisiti ngomong sadurungé didisiti jakwir-jakwiré.
“Gela kepimén Per?” Ora pranti-pranti Mas Jon njawabi, bengi kuwé kadengarén njawabi rumangsa uteké lagi bebel, laka bahan sing kanggo omongan.
“Ngerti ora Jon?” omongé Kapér hawané kayong nesu.
“Pimén sih?” Mas Jon balik takon.
“Anaké nyong ora ketampa nang Angkatan Laut….”
“Gara-garané apa Pér?” Darto nyrobot omongan, mbalapi Mas Jon pan mujar.
“Gara-garané ora bisa nglangi. Padahal sing ketampa nang Angkatan Udara ora bisa mabur…”
Jakwir-jakwiré nyekakak.
“Iya ya ya… negara kadang-kadang anéh. Anaké Yanu ya ora ketampa nang Polwan,” omongé Darto.
“Gara-garané apa, To?” takoné Sidul.
“Gara-garené sepélé!” jawabé Darto.
“Sepélé ora nganggo cut?” takoné Mas Jon.
“Dudu.”
“Sih apa?”
“Anaké yanu lanang, Jon!” jawabé Darto.
Jakwir-jakwiré nyekakak.
“Iya ya ya…. negara pancén anéh,” omongé Sidul
“Sing anéh apané, Dul?” takoné Kapér.
“Anaké nyong pada, ora lulus nang Angkatan Darat.”
“Gara-garane apa?” takoné Kapér.
“Gara-garané untuné
gripis. Padahal sangertiné enyong, angger perang nganggoné bedil. Ora cocol-cocolan!”
Sekal kuwé jakwir-jakwiré pada nyekakak sapolé. Matané Kapér kosih menu luh banyu matané. Mas Jon sing biasané pésam-pésem, bengi kuwé kosih kapiselek. Tenggorokane kanjingan mbako sigarété. Rainé nganti abang. (*)
—–
Lanang Setiawan, penerima hadiah Sastra “Rancagé 2011” uga novelis.
Discussion about this post