SEGELAS kopi latté lan seporsi roti bakar caramél coklat mbatiri Jon Dapuk sing lagi ngenténi jakwir istiméwa nang Kafé Jawa. Jon Dapuk ngenténi awit jam loro awan tengak-tenguk déwékan. Nang panggonan kono kur déwéké gél.
Nalika déwéké teka langsung pesen inungan kopi latté plus nyamikan seporsi roti bakar. Awit ésuk déwéké durung sarapan bablas sing umah ngutir-ngutir maring ngidul. Tujuané nekani jakwir istiméwa sing lagi kurang akur. Anjog nang panggonan, déwéké ngenténi ana sajam tapi sing dienténi ora nongol-nongol. Pisan kalah nongol, wong lanang sing mauné nemoni ujug-ujug mujar maring Jon Dapuk.
“Mas, jané kalih Ning énten wigati nopo?”
“Ajeng penting Pak.”
“Sampun pedaminan?” takoné wong lanang sing bar metu saka njero umah, lan kayané kas olih weling saka Ning.
“Déréng Pak. Ning éntén njih?” takoné Jon Dapuk.
“Éntén Mas. Mung terosé saweg daring. Mboten saged diganggu.”
“Oh… ngoten njih, Pak? Nggih mpun kulo pamit.” Jon Dapuk ngerasa angger Ning pancén lagi kurang akur karo déwéké. Trima ngalah akhiré déwéké amit mundur.
Dipikir-pikir, Jon Dapuk pancén rumangsa duwé salah gedé karo Ning. Déwéké ngakoni kliru gedé. Wingi sore, déwéké gawé lara atiné Ning. Tapi tekané Jon Dapuk ésuk kiyé, saluguné pan njaluk ngapura sebab déwéké khilaf lan samestiné ora kudu WA kasar maring Ning. Saiki Jon Dapuk tembé sadar angger Ning. dugal. Jon Dapuk nyesel, lan ora pan mbaléni maning.
“Nyong njaluk ngapura Ning. Nyong ngaku salah. Kowen bener, nyong sing salah. Nyong péngin ketemu, pan njelasna omongan kliru gedéné enyong maring kowen. Mohon kowen bisa ngapura, njih?” Kiyé WA-né Jon Dapuk nalika metu sing umahé.
Pengakuan kliru lan salahé Jon Dapuk, nyatané ora ditanggapi babar blas. Pirang-pirang WA-né ora dibales. Dibél ora diangkat. Posisi WA-né conténg siji baé.
Ora patah semangat, Jon Dapuk mbalang WA nadané tetep ngakoni salah lan njaluk ngapura. Tetep baé ora olih balesan. Jon Dapuk cekelan batuk. Déwéké ngarep olih ampura tetep baé Ning ora sudi mbales WA-né.
Dienténi pirang-pirang jam, WA-né tembé conténg loro tapi durung warna biru, mégin ireng. Tapi Jon Dapuk ngerti, angger WA-né diwaca Ning.
Dina kiyé Jon Dapuk bener-bener ora paham maring Ning. Segedé apa salahé déwéké kambén Ning, kosih pirang-pirang WA-né siji baé ora dibales?
“Mbokan kepéngin ketemu, saiki nyong nang Kafé Jawa, panggonan biasa. Saiki tak tunggu kosih jam telu.” Kiyé WA-né Jon Dapuk ngabari maring Ning nalika déwéké nglalu pacé adu bagja, mluncur ngidul lan ora suwé njagong tengak-tenguk nang tempat sing biasa obrol gayeng karo Ning.
Ana sajam luwih, Jon Dapuk ngenténi balesan WA-né, tapi Ning ora mbalesi kosih akhiré Jon Dapuk balik, WA-né déwéké uga mégin contréng siji. Tiba pasrah, Jon Dapuk ngalah. Nang batin déwéké kur mbatin: ajaran Islam nglarang, man sapa wongé njaluk ampura ora diampura, dosa gedené disangga lan ditanggung sing ora méin ampura maring uwong sing wis ngaku salah lan khilaf. Watesé wong Islam sengit maring wong Islam, waktuné mung telung (3) dina. Selebihé, urusan karo Gusti Allah!
Ngemuti bab kaya kuwé, Jon Dapuk atiné bombong! Artiné, urusan selanjuté dudu urusané
Jon Dapuk, tapi karo Sing Gawé Urip! (*)
——-
Lanang Setiawan, Seniman dan Penulis Novel.
Discussion about this post